Grand Press 2021 - informacje

Gala Grand Press 2021

Konkurs składa się z dwóch zasadniczych części: rywalizacji w kategoriach tematycznych Grand Press oraz konkursu na Dziennikarza Roku.

Przyznane zostaną również nagrody: Grand Press Digital, Grand Press Economy, Nagroda im. Bohdana Tomaszewskiego oraz – po raz drugi – za Książkę Reporterską Roku. Wszystkie nominacje mogą Państwo poznać w zakładce „Nominowani 2021”.

Zwycięzców 25. edycji konkursu Grand Press – Dziennikarz Roku poznamy 7 grudnia 2021 r. w Muzeum Historii Żydów Polskich Polin w Warszawie. Transmisję będzie można oglądać o godz. 20:20 na żywo na Press.pl, na antenie TVN24 oraz na Facebooku magazynu „Press”. Dołącz do wydarzenia na Facebooku, żeby nie przegapić transmisji. >>

Finałowa piątka Książki Reporterskiej Roku 2021

Jury drugiej edycji konkursu Grand Press – Książka Reporterska Roku wskazało pięć książek finalistek. Autor/ka zwycięskiej książki otrzyma nagrodę w wysokości 10 tys. zł. Do 6 grudnia trwa głosowanie na Nagrodę Czytelników.

Jury w składzie: Marcin Kowalczyk, Roman Kurkiewicz, Cezary Łasiczka, Weronika Mirowska i Beata Stasińska pracowało w dwóch etapach. W pierwszym od początku sierpnia br. jury zapoznawało się ze wszystkimi 72 zgłoszonymi książkami, a potem wskazało piętnaście z nich.

W drugim etapie, 25 listopada br. podczas kolejnego posiedzenia jury z piętnastki po dyskusji wyłoniono najlepszą piątkę. Na te książki do 6 grudnia mogą głosować internauci, by wybrać laureatkę Nagrody Czytelników. Zagłosować można tutaj.
Nominowane książki (kolejność alfabetyczna):

Tytuł: Aborcja jest
Autorka: Katarzyna Wężyk
Wydawnictwo Agora

Tytuł: Rewolwer obok Biblii. W co wierzy Ameryka
Autor: Maciej Jarkowiec
Wydawnictwo Agora

Tytuł: Rzeczy osobiste. Opowieść o ubraniach w obozach koncentracyjnych i zagłady
Autorka: Karolina Sulej
Wydawnictwo Czerwone i Czarne

Tytuł: Wygnaniec. 21 scen z życia Zygmunta Baumana
Autor: Artur Domosławski
Wydawnictwo Wielka Litera

Tytuł: Zachód słońca na Santorini. Ciemniejsza strona Grecji
Autor: Dionisios Sturis
Wydawnictwo Poznańskie

Nagrodę w wysokości 10 tys. zł i tytuł Książki Reporterskiej Roku 2021 otrzyma autor/ka publikacji:
– o wysokich walorach merytorycznych, warsztatowych (research, kompozycja, redakcja) oraz językowych
– ujawniającej wrażliwość etyczną i społeczną autora/ki, przy zachowaniu zasad warsztatu dziennikarskiego, w tym zwłaszcza opisywania prawdziwych wydarzeń i postaci
– cechującej się pogłębioną analizą rzeczywistości, wykorzystującej wiedzę, dociekliwość i rzetelność autora/ki.
Laureatów poznamy podczas jubileuszowej gali Grand Press 2021, 7 grudnia br. w Muzeum Historii Żydów Polskich Polin.

Organizatorami konkursu są: magazyn „Press” i Fundacja Grand Press, a Partnerem Nagrody Książka Reporterska Roku jest Miasto Sopot. Partnerem Nagrody Czytelników jest Nexto.

Dziennikarz Roku 2021. Kto się wyróżnia?
Głosowanie do 1 grudnia

Trwa głosowanie redakcji w konkursie na Dziennikarza Roku 2021. Nominacje zgłaszają polskie redakcje – prasowe, radiowe, telewizyjne i internetowe. Tytuł otrzyma kandydat, który dostanie najwięcej punktów w głosowaniu.

Redakcja „Press”, jako organizator konkursu, nigdy nie głosuje. Często jednak jesteśmy proszeni o przypomnienie, którzy dziennikarze szczególnie wyróżnili się w mijającym roku. Dlatego, jak co roku, przypominamy tegoroczne dokonania wartych zauważenia – zdaniem „Press” – dziennikarzy. Oczywiście, głosujące kolegia redakcyjne są wolne w swoim wyborze i naszych typów wcale nie muszą brać pod uwagę – mogą wskazać dowolnych dziennikarzy, którzy spełniają wymogi regulaminu.

Każda redakcja ma prawo nominować od jednego do trzech kandydatów, a żaden z nominowanych nie może być pracownikiem redakcji nominującej lub redakcji z nią strukturalnie powiązanych. Zgłoszenia prosimy wysyłać pod adres [email protected]. Termin upływa 1 grudnia.

Kto się wyróżnia w 2021 roku?

Jagoda Grondecka („Krytyka Polityczna”)

Gdy w sierpniu tego roku ostatnie samoloty z amerykańskimi żołnierzami opuściły Kabul, było jasne, że Afganistan nie zazna spokoju. Jednak nawet najlepsi analitycy nie sądzili, że w kilka dni talibowie odzyskają cały kraj, niwecząc wieloletnie próby ustabilizowania sytuacji w tym kraju. Polacy niewiele dowiedzieliby się o sytuacji w Afganistanie ogarniętym kolejną rewolucją, gdyby nie pracująca w Kabulu Jagoda Grondecka. Publicystka związana z „Krytyką Polityczną”, iranistka, absolwentka Instytutu Stosunków Międzynarodowych UW, relacjonowała sytuację w Afganistanie w mediach społecznościowych oraz w niezliczonych wywiadach, jakich udzielała polskim mediom. Nie pozwalała sobie na zbędne emocje, spokojnie tłumaczyła zawiłości życia społecznego i politycznego kraju, o którym Europa i Polska zapomniały po zakończeniu bezpośrednich działań wojennych. Nie poprzestawała na pracy dziennikarskiej. Pomagała w organizowaniu się Afgańczyków, którzy chcieli uciec do Europy przed talibami. „Wszystkie ręce na pokład! Proszę o kontakt osoby; które mogą pomóc naszym Afgańczykom będącym już w Polsce” – apelowała na Twitterze. Gdy Talibowie opanowali cały kraj, Grondecka wróciła do Polski. Lecz nie na długo. 19 października poinformowała, że znów jest w Kabulu. I ponownie pokazywała światu i Polsce, jak zmienia się Afganistan, jaka jest tam obecnie sytuacja kobiet, jak wygląda życie ekonomiczne w kraju, w którym władza mówi jedno, a robi drugie.

Andrzej Poczobut (współpracownik „Gazety Wyborczej”)

To miał być dla niego rok pełen dziennikarskich wyzwań. Po przełomowym 2020 roku, w którym Białorusini masowo wystąpili przeciw reżimowi Łukaszenki, wydawało się, że u naszego wschodniego sąsiada wreszcie może dojść do przełomu.
Lecz reżim utrzymał się przy władzy. Ba, nie poprzestał na dotychczasowych metodach – uprowadził samolot z dziennikarzem-opozycjonistą, a na granicę polsko-białoruską wypchnął tysiące imigrantów z Syrii, Afganistanu i Iraku. Niestety – o tym już Andrzej Poczobut nie zdążył napisać. Łukaszenka zemścił się na nim za publikowane – również na początku tego roku – materiały dziennikarskie oraz za działalność w Związku Polaków na Białorusi. Aresztował go 25 marca za rzekome „podżeganie do nienawiści na tle narodowościowym i rehabilitację nazizmu”. Grozi mu dwanaście lat więzienia. W ostatnim wpisie na Twitterze, 24 marca, napisał: „Polskie partie powinny mieć wspólną, długofalową politykę wspierania zagrożonej na Białorusi represjami polskości. To jest sprawa ponad podziałami!”.
Andrzej Poczobut od ponad siedmiu miesięcy nie pisze i nie tłumaczy nam Białorusi, lecz jego milczenie jest równie wymowne. Nie posługuje się słowem, lecz ciszą. Siedzi w areszcie w imię wolności słowa i demokracji. O które to wartości trzeba troszczyć się każdego dnia – co pokazuje także sytuacja w Polsce.

Jacek Harłukowicz („Gazeta Wyborcza”)

Jego tegoroczny cykl tekstów o tzw. układzie wrocławskim (był współautorem), w którym opisał biznesowo-polityczne wpływy Adama Hofmana, byłego polityka PiS, dobrze komponuje się z wcześniejszymi głośnymi śledztwami: o działkach premiera Morawieckiego, o okradaniu kontenerów PCK czy o sprowadzeniu z Chin milionów bezwartościowych maseczek.
Teksty o Bielanie i firmy R4S walnie przyczyniły się do końca tej agencji PR. Prywatne koszty Harłukowicza były duże – kierowano przeciwko niemu sądowe pozwy, oczerniano go, był śledzony, fotografowany, a jego rozmowy telefoniczne zostały upublicznione.
Mijający rok to również materiał „Partia i spółki”, którego był współautorem, i który pokazuje bezprecedensową skalę nepotyzmu i prywatyzowania państwa przez władzę. Napisał też świetny tekst o polskich neonazistach. I wreszcie – materiał o zakatowaniu młodego Ukraińca przez policję we wrocławskiej izbie wytrzeźwień.
Praca Harłukowicza to mistrzowskie wykorzystanie źródeł i triumf dziennikarstwa śledczego w czasach, gdy media wątpią w sens swojej pracy i czują się lekceważone.

Andrzej Stankiewicz (Onet.pl)

Ma stały abonament na obecność w tej rubryce – za swój profesjonalizm, stałość dziennikarskiej formy i trzymanie ręki na pulsie bieżących wydarzeń. Ale przede wszystkim za błyskotliwe analizy polityczne, jak na przykład ta ostatnia: „Mamy się zakochać w polexicie. Wyjście z Unii Europejskiej staje się naturalnym kierunkiem polityki PiS”.
Kilka dni po tym tekście Janusz Kowalski z Solidarnej Polski podał w wywiadzie ze Stankiewiczem możliwą datę referendum w sprawie wyjścia Polski z UE – tym samym potwierdził skrywane dotąd intencje polskich władz.
Ten rok dla Stankiewicza stoi pod znakiem mediów elektronicznych. Za bardzo udany można uznać jego debiut w Radiu Zet, gdzie prowadzi „7 dzień tygodnia”. Jego rozmowy w Zetce i w Onet Opinie regularnie owocują newsami. Stankiewicz wprowadził też nowy, ważny standard wypraszania gości ze studia – np. za mowę nienawiści. „Stan po burzy”, który tworzy z Agnieszką Burzyńską, stał się pozycją obowiązkową dla dziennikarzy politycznych i ekonomicznych. Program z oddechem i dystansem tydzień po tygodniu demaskuje mechanizmy rządzące polityką w czasach dobrej zmiany. Stankiewicz to symbol wyważonego dziennikarstwa politycznego – jednakowo krytyczny wobec rządu i opozycji.

Agnieszka Burzyńska („Fakt”)

Zaczynała w RMF, potem pracowała we „Wprost”, lecz to teraz – gdy jako dziennikarka „Faktu” współpracuje z Onetem – rozwinęła skrzydła. Ujmuje bezpretensjonalnością swojej publicystyki – jest konkretna, rzetelna, z żelazną logiką interpretuje fakty. Doskonale wyczuwa, gdzie leży istota problemu i sięga do źródeł, by nam ją wyjaśnić.W tekstach poświęconych pandemii opisywała absurdy i niekonsekwencje prawa. Obnażała prawdziwe intencje rządu, rozliczała urzędników z nagród przyznanych sobie za walkę z pandemią. Doskonale orientuje się w zawiłościach współczesnej polskiej polityki, przez co nie da się wyprowadzić w pole. Burzyńska jest świetna w duecie z Andrzejem Stankiewiczem w „Stanie po Burzy”. Choć niektórym może się wydawać, że w tej parze jest postacią drugoplanową, w rzeczywistości bez niej ten program by nie miał racji bytu.

Piotr Kraśko (TVN)

Awans Piotra Kraśki na gospodarza „Faktów” i „Faktów po Faktach” był jedną z najlepszych decyzji szefów TVN 24 w ostatnim czasie.
Na swoją szansę czekał jednak długo – aż cztery lata. Ale ta przerwa w prowadzeniu głównego polskiego dziennika telewizyjnego wcale nie zaszkodziła. Wręcz przeciwnie – zebrał doświadczenie w „Faktach o świecie”, a nawet w „Dzień dobry TVN” i nabrał wyrazistości w Poranku Radia Tok FM.
„Fakty” prowadzi w swoim oryginalnym stylu, jego zapowiedzi i puenty mają wagę i klasę. Umiejętnie balansuje między profesjonalnym chłodem, a emocjami świadka wydarzeń.
Kraśko w „Faktach po Faktach” jest zawsze dociekliwy i świetnie przygotowany, a jego wywiady odbijają się echem w innych mediach. Zawsze był zawodowcem, ale rok 2021 jest bez wątpienia jego najlepszym w karierze.

Janusz Schwertner (Onet.pl)

Rok temu zajął drugie miejsce w głosowaniach redakcji na Dziennikarza Roku, a w tym roku nie zwolnił tempa. W maju wyszła jego książka, „Zwierzak. Spowiedź policyjnego przykrywkowca” (napisana z Mateuszem Baczyńskim). W czerwcu Schwertner odebrał najbardziej prestiżową nagrodę dziennikarską w Europie za reportaż „Miłość w czasach zarazy”. Kontynuował temat upadku psychiatrii dziecięcej w Polsce i stworzył kolejny wstrząsający reportaż – „Piżamki”. Rozwija się też w kierunku multimediów, w październiku odebrał Grand Video Awards za film „Ostry cień mgły”, będący reporterskim zapisem 24-godzinnego dyżuru ratowników medycznych w dobie pandemii. Z dobrym skutkiem podejmuje się kolejnych wyzwań: jesienią zadebiutował jako radiowiec, prowadzi audycję w Newonce.radio. Znalazł dla siebie przestrzeń w tworzeniu solidnych, pogłębionych materiałów, co sprawia, że jest jednym z najważniejszych autorów. Nie tylko Onetu.

Finałowa piętnastka konkursu Grand Press – Książka Reporterska Roku 2021

Jury na kolejnym posiedzeniu spośród piętnastu książek wskaże pięć, a spośród nich wybierze Książkę Reporterską Roku 2021. Internauci zagłosują na Nagrodę Czytelników

Spośród 72 zgłoszonych jury drugiej edycji konkursu na Książkę Reporterską Roku wybrało piętnaście publikacji, które weszły do finału.

Jury w składzie: Marcin Kowalczyk, Roman Kurkiewicz, Cezary Łasiczka, Weronika Mirowska i Beata Stasińska pracuje w dwóch etapach. W pierwszym od początku sierpnia br. zapoznawało się ze wszystkimi 72 zgłoszonymi książkami, by podczas posiedzenia 18 listopada 2021 roku wskazać 15 książek, które wchodzą do finału konkursu.
W drugim etapie, po kolejnym posiedzeniu jury, z tej piętnastki zostanie wyłoniona najlepsza piątka, a z niej wskazana zwycięska publikacja.
Na książki z piątki będą mogli głosować także internauci, by wskazać Nagrodę Czytelników.

Lista 15 książek finalistek Grand Press – Książka Reporterska Roku:

„Aborcja jest”, Katarzyna Wężyk
Wydawnictwo Agora

„Betonoza”, Jan Mencwel
Wydawnictwo Krytyki Politycznej

„Gorsze dzieci republiki. O Algierczykach we Francji”, Ludwika Włodek
Wydawnictwo Czarne

„Ich matki, nasi ojcowie. Niewygodna historia powojennej Polski”, Piotr Pytlakowski
Dom Wydawniczy Rebis

„Rewolwer obok Biblii. W co wierzy Ameryka”, Maciej Jarkowiec
Wydawnictwo Agora

„Rzeczy osobiste. Opowieść o ubraniach w obozach koncentracyjnych i zagłady”, Karolina Sulej
Wydawnictwo Czerwone i Czarne

Angelika Kuźniak, „Soroczka”
Wydawnictwo Literackie

„Władcy strachu. Przemoc w sierocińcach i przełamywanie zmowy milczenia”, Ewa Winnicka, Dionisios Sturis
Wydawnictwo Znak Literanova

„Wojenka. O dzieciach, które dorosły bez ostrzeżenia”, Magdalena Grzebałkowska
Wydawnictwo Agora

„Wojownicy o szklanych oczach. W poszukiwaniu Nowej Turcji”, Agnieszka Rostkowska
Wydawnictwo Poznańskie

„Wrócę przed nocą. Reportaż o przemilczanym”, Jerzy Szperkowicz
Wydawnictwo Znak Literanova

„Wygnaniec. 21 scen z życia Zygmunta Baumana”, Artur Domosławski
Wydawnictwo Wielka Litera

„Zachód słońca na Santorini. Ciemniejsza strona Grecji”, Dionisios Sturis
Wydawnictwo Poznańskie

„Zapaść. Reportaże z mniejszych miast”, Marek Szymaniak
Wydawnictwo Czarne

„Z miłości. Portrety polskich domów”, Kacper Sulowski
Wydawnictwo Harde

Laureatów poznamy podczas jubileuszowej gali Grand Press 2021 7 grudnia br. w Muzeum Historii Żydów Polskich Polin.

Chromik, Leniarski, Okoński nominowani do Nagrody im. Bohdana Tomaszewskiego

Jerzy Chromik, Radosław Leniarski i Michał Okoński zostali nominowani do tegorocznej Nagrody im. Bohdana Tomaszewskiego. „Press” przyzna ją po raz siódmy.

Nagrodą im. Bohdana Tomaszewskiego nagradzani są dziennikarze sportowi mający doskonały warsztat dziennikarski, prezentujący elegancję w posługiwaniu się językiem polskim oraz wyróżniający się wysoką kulturą zawodową i osobistą. Partnerem nagrody jest BNP Paribas Bank Polska.

O wskazanie dziennikarzy godnych otrzymania tego wyróżnienia redakcja „Press” poprosiła szefów polskich redakcji sportowych oraz cenionych dziennikarzy i komentatorów sportowych, w tym syna patrona nagrody i laureatów poprzednich edycji konkursu. Dotychczas laureatami byli: Stefan Szczepłek, Włodzimierz Szaranowicz, Paweł Wilkowicz, Mirosław Żukowski, Michał Kołodziejczyk i Maciej Petruczenko.

Kierując się otrzymanymi zgłoszeniami, wyłoniliśmy nominowanych (kolejność alfabetyczna):

Jerzy Chromik (do niedawna TVP Sport) – nominowany za to, że bez względu na miejsce pracy zawsze wzbudzał swoimi tekstami emocje, dbał o ich wysoką jakość – nie tylko jako autor, ale też redaktor. Od września jest na emeryturze, ale w ostatnich latach pracował dla TVP Sport – pisał reportaże i przeprowadzał wywiady do serwisu internetowego telewizji publicznej, był też adiustatorem tekstów dziennikarzy sportowych występujących na wizji. Nestor dziennikarstwa sportowego – zaczynał w legendarnym tygodniku „Sportowiec”, był kierownikiem sportu w „Expressie Wieczornym”, publikował w „Meczu” i „Przeglądzie Sportowym”. Jesienią ukazała się książka „Remanent” z jego najgłośniejszymi tekstami.

Radosław Leniarski („Gazeta Wyborcza”) – za podejmowanie newralgicznych tematów i wysoką klasę, z jaką się z nimi mierzy. Autor o szerokich horyzontach, wyczyny sportowe pokazuje od każdej strony, także tej ciemnej. Niestrudzony tropiciel niedozwolonego dopingu. Rozumie sport wyczynowy, bo sam go uprawiał – reprezentował Polskę w kajakarstwie. Jako dziennikarz był na dziesięciu igrzyskach olimpijskich, a jego tegoroczne korespondencje z Tokio daleko wykraczały poza standard w relacjach sportowych. Od 27 lat jest jednym z filarów „Gazety Wyborczej”.

Michał Okoński („Tygodnik Powszechny”, „Kopalnia”) – za mądre i oryginalne refleksje na temat piłki nożnej i wielkich piłkarskich imprez oraz romantyczne spojrzenie na sport. Choć nie jest dziennikarzem sportowym – i pracuje w „Tygodniku Powszechnym”, który nie ma działu sportowego – to jednak jego teksty o sporcie należą do najciekawszych w polskich mediach. Jest stałym współpracownikiem magazynu „Kopalnia”, prowadzi blog „Futbol jest okrutny”. W 2021 roku ukazała się jego książka „Światło bramki” – to spojrzenie intelektualisty i zarazem pasjonata na fenomen piłki nożnej.

Laureata Nagrody im. Bohdana Tomaszewskiego 2021 ogłosimy podczas gali finałowej Grand Press 7 grudnia br.

Ruszają zgłoszenia do XXV konkursu Grand Press

Od 4 października magazyn „Press” przyjmuje zgłoszenia do XXV konkursu Grand Press. Prace na konkurs mogą być zgłaszane wyłącznie drogą elektroniczną poprzez formularz zgłoszeniowy dostępny na stronie www.grandpress.pl. Nowością w regulaminie są Nowe formy dziennikarskie dodane do kategorii Dziennikarstwo specjalistyczne oraz zmiana kategorii Reportaż radiowy na Reportaż audio.

Grand Press to największy konkurs dziennikarski w Polsce. Organizatorami 25. edycji konkursu są tradycyjnie magazyn „Press” oraz Fundacja Grand Press. Jak co roku jury przyzna nagrody za najlepsze materiały dziennikarskie, a kolegia redakcyjne wybiorą Dziennikarza Roku 2021.
Konkurs składa się z dwóch zasadniczych części: rywalizacji w kategoriach tematycznych Grand Press oraz konkursu na Dziennikarza Roku.
Oprócz nich zostaną przyznane również nagrody: Grand Press Digital, Grand Press Economy, Nagroda im. Bohdana Tomaszewskiego oraz – po raz drugi – za Książkę Reporterską Roku.
Zgłoszenia prac do nagród Grand Press 2021 przyjmowane będą wyłącznie drogą elektroniczną do 2 listopada br.
Ocenione zostaną materiały prasowe, radiowe/audio, telewizyjne oraz internetowe opublikowane albo wyemitowane w mediach, w języku polskim, między 1 listopada 2020 roku a 31 października 2021 roku.
Można je zgłaszać w kategoriach: News, Dziennikarstwo śledcze, Publicystyka, Reportaż prasowy/internetowy, Reportaż audio, Reportaż telewizyjny/wideo, Wywiad, Dziennikarstwo specjalistyczne i Nowe formy dziennikarskie.
Regulamin konkursu, zawierający szczegóły dotyczące zasad naboru zgłoszeń, znajduje się na stronie www.grandpress.pl. Tam również można zapoznać się z opisami kategorii konkursowych.

Ponadto już po raz 25. kolegia redakcyjne polskich mediów wybiorą Dziennikarza Roku. Kandydatów będzie można zgłaszać do 1 grudnia.

Laureatów poznamy podczas uroczystej gali w grudniu br.

Książka Reporterska Roku. Ruszają zgłoszenia do konkursu

Od 1 czerwca do 6 sierpnia br. magazyn „Press” przyjmuje zgłoszenia do drugiej edycji nagrody dla najlepszej polskiej Książki Reporterskiej Roku.

Nagroda zostanie przyznana przez jury konkursu, składające się ze znawców literatury i reportażu, za publikację: o wysokich walorach merytorycznych, warsztatowych oraz językowych; ujawniającą wrażliwość etyczną i społeczną autora/ki przy zachowaniu zasad warsztatu dziennikarskiego; cechującą się pogłębioną analizą rzeczywistości, wykorzystującą wiedzę, dociekliwość i rzetelność autora/ki.

Do konkursu można zgłaszać książki reporterskie żyjących autorów polskich, wydane w okresie od 1 sierpnia 2020 do 31 lipca 2021 roku, będące pierwodrukami.

Nie będą oceniane: antologie, reportaże literackie, które zawierają elementy fikcji, biografie niereporterskie, także napisane przez dziennikarzy/reporterów, dziennikarskie książki gatunkowe (eseje, dzienniki, autobiografie, książki publicystyczne itp.).

Książki na konkurs mogą nadsyłać ich autorzy oraz wydawnictwa, w nieprzekraczalnym terminie do 6.08.2021 roku pod adresem: „Press” ul. Świętokrzyska 30 lok. 150, 00-116 Warszawa, z dopiskiem Książka Reporterska Roku.

Przypomnijmy, że w pierwszej edycji konkursu zwyciężyła Olga Gitkiewicz za książkę pt. „Nie zdążę”, wyd. Dowody na Istnienie, a Nagrodę Internautów otrzymali Dorota Karaś i Marek Sterlingow za „Walentynowicz. Anna szuka raju”, wyd. SIW Znak. Wśród piątki nominowanych do finału znalazły się ponadto: „Na Marne” – Marta Sapała, wyd. Czarne, „Najważniejszy wrzesień świata. Kronika niezauważonego ludobójstwa na Rohingach” – Marek Rabij, wyd. W.A.B. oraz „Płuczki. Poszukiwacze żydowskiego złota” – Paweł Piotr Reszka, wyd. Agora.
Organizatorami konkursu są: wydawca magazynu „Press” i Fundacja Grand Press.
Partnerem nagrody jest Miasto Sopot.

Grand Press to największy konkurs dziennikarski w Polsce, składają się na niego: kategorie tematyczne Grand Press, konkurs na Dziennikarza Roku, nagrody specjalne – Książka Reporterska Roku, Grand Press Digital, Grand Press Economy oraz Nagroda im. Bohdana Tomaszewskiego.

Szczegóły konkursu, regulamin i formularz zgłoszeniowy są dostępne na www.grandpress.pl.